Η αγκαλιά......

Πολλές φορές η ζωή μας μοιάζει με μία αγκαλιά....

Άλλες φορές σφιχτή κ' δυνατή ώστε να "κολλήσουνε" τα σπασμένα που έχουμε μέσα μας...κάτι σαν παιδαγωγικό "χτύπημα" για να δούμε ότι κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται αρχή μετανοίας....
άλλες φορές πάλι απαλή και γλυκιά, ωσάν "αύρα λεπτή" που χαϊδεύει και γλυκαίνει τη δύσκολη στιγμή που περνάς....ίσως αυτό είναι που λέει ο ο ψαλμωδός στον 50ο ψαλμό "…θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένο, καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουθενώσει" και το άλλο στον Ησαΐα " ...καλάμι σπασμένο δεν θα το συντρίψει, και λιχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει· θα εκφέρει κρίση με αλήθεια..."

" 'Οτι ηγάπησε πολύ...."

«Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους
σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν
αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού
έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα
σε έρωτα προς τον Κύριο.

Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου
και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού.

Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη
πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40) δεν είπε ότι εφοβήθηκε,
αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε
εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα
με τον άλλον».


Αγίου Ιωάννου της '' Kλίμακος"

Είμαι. Είσαι. Σ'ευχαριστώ.


Είμαι εκείνο το μικρό παιδί που πάντα έφτιαχνε σαΐτες και τις οραματιζόταν να πετούν αέναα στο ατέλειωτο διάστημα. Είμαι εκείνο το μικρό παιδί που έπιανε πετρούλες στην ακρογιαλιά, έκανε προσευχούλες και τις πετούσε μέσα στη θάλασσα για να νιώθουν περισσότερη γαλήνη τα ψάρια που έτυχε από κει να περάσουν. Είμαι εκείνο το παιδί που θα έκλαιγε όταν οι άλλοι δεν θα κοιτούσαν.

Είμαι εκείνος ο έφηβος που ήθελε τα όνειρά του να γίνουν πράξη. Που οι στίχοι του να έχουν κάτι γνήσιο κι αληθινό, κόντρα στην απολυτότητα του δήθεν και του καθωσπρέπει. Είμαι εκείνος ο έφηβος που ήθελε ν'αντιστέκεται στο ατέλειωτο χάος γύρω του. Είμαι εκείνος ο έφηβος που θα έγραφε και θ'άκουγε μουσική για να ξεπεράσει τους χτύπους της εφηβείας του.

Είμαι εκείνος ο ενήλικος που παλεύει ενάντια στον κομφορμισμό. Που παλεύει ενάντια στην ακινησία της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Που προσπαθεί ή που δεν προσπαθεί να κρατήσει το παιδί μέσα του. Όσο μεγαλώνει κανείς τόσο πιο άκαμπτος τείνει να'ναι. Είμαι εκείνος ο ενήλικος που δε θα δείξει στα παιδιά του πόσο αγωνιά για το μέλλον.

Είσαι εκείνος που σ'όλα τα χρόνια της ζωής μου με συντρόφευε. Που πάντα μου συμπαραστεκόταν. Είσαι η αγκαλιά που καταπραΰνει τους πόνους και διασκεδάζει τους φόβους. Είσαι το φως μέσα στο σκοτάδι της ανησυχίας και το ιατρείο που γιατρεύει τις αμαρτίες και τα πάθη μου. Είσαι πάντα δίπλα μου ακόμη κι όταν σε αρνούμαι με τις πράξεις και τα λόγια μου. Είσαι ο στοργικός Πατέρας μου Θεός. Είσαι η μουσική της ζωής μου. Σ'ευχαριστώ!



Πηγή: Αόρατη γωνιά

Πώς " τιμωρεί" ......ο Θεός!!!

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ…..
Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;
Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;
Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;
Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τα λογικά επιχειρήματα για έναν θεό της θρησκείας και να αγαπήσουν τρελά το Χριστό, που είναι ο Θεός της αγάπης. Ένα Θεό που υπερβαίνει τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ένα Θεό που αρνείται να υπακούσει σε μια συμφεροντολογική και γι’ αυτό κουτσή αγάπη, ένα Θεό που δεν εγκλωβίζεται σε θρησκευτικά κλισέ, ένα Θεό που μας “αδικεί” για να μας ΑΓΑΠΑΕΙ…..


Παναγιώτης Ασημακόπουλος


Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής


Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2015/10/blog-post.html

Βιβλιοπροτάσεις!!!

Πολλά είχα ακούσει για τον πατέρα Πετρώνιο, τον ηγούμενο της Ρουμανικής Σκήτης του Προδρόμου.

Έτσι αποφάσισα να πάω διά θαλάσσης μέχρι τη Μεγίστη Λαύρα και από κει να συνεχίσω με τα πόδια.

Εκείνη την όμορφη φθινοπωρινή μέρα, στα πλάγια του μονοπατιού οι μουριές και οι κουμαριές έγερναν γεμάτες καρπό, αλλά και οι βελανιδιές και τα πεύκα, λουσμένα στο φως, έλαμπαν με μια βαθιά και μυστηριώδη χαρά. Την ίδια κιόλας μέρα, μπόρεσα να μιλήσω με τον Πετρώνιο, άνθρωπο πολύ προχωρημένης ηλικίας, με αριστοκρατικό παράστημα. Κατάγεται άραγε από οικογένεια ευγενών;
Δε θα το μάθω ποτέ, αλλά οι κινήσεις του και η ευφράδειά του, τα θαυμάσια γαλλικά του μου έδιναν την εντύπωση ότι είχα μπροστά μου ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας.

Ο άγιος μοναχός στεκόταν ενώπιον μου, με το σκούφο στο χέρι. Το σαλόνι, δίπλα στην τράπεζα, ήταν γεμάτο φωτογραφίες από ρουμανικά μοναστήρια και τοπία. Ήταν η χρονιά των μεγάλων ανατροπών: η Ανατολική Ευρώπη άλλαζε, η Ρουμανία ήταν σε αναβρασμό. Περίμενα ότι θα μιλούσε για τα πολιτικά γεγονότα που συγκλόνιζαν την πατρίδα του. Δεν το έκανε. Σαν του αετού που ίπταται πάνω απ’ τη γη, το βλέμμα του παρέμενε αταλάντευτα προσηλωμένο στο γαλάζιο, εκεί που θριαμβεύει ο Αμνός ο άμωμος, ο άδυτος ήλιος.

– Οι άνθρωποι παθιάζονται με το επάγγελμα τους, βάζουν τά δυνατά τους, για να γίνουν αρχιτέκτονες, μηχανικοί ή καλλιτέχνες, αλλά, για να ασκήσουμε αυτό πού είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, δε θα έπρεπε να δοθούμε ολοκληρωτικά; Μιλάω για την τελειότητα στην οποία μας καλεί ο Θεός. Έχουμε όλοι μια αποστολή: να γίνουμε τέλειοι όπως και ο Πατέρας μας ο Ουράνιος είναι τέλειος. Και είμαστε όλοι ελεύθεροι είτε να την πραγματώσουμε είτε όχι. Μέσα μας ο Θεός, μαζί με τον προορισμό αυτό, έβαλε και τις αναγκαίες δυνάμεις. Διότι δεν είμαστε μόνον οι ασθενείς πού έχουν ανάγκη νοσηλείας, αλλά, σε κάποιο βαθμό, και οι ιατροί του ίδιου μας του εαυτού. Πρέπει να θέσουμε σε κίνηση τη θέλησή μας και την επιθυμία μας να ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο.

Στο βάθος, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη μοναχική και στη χριστιανική ζωή. Όλοι οι άνθρωποι καλούνται να έχουν πρότυπό τους τον Χριστό, όλοι καλούνται να γίνουν Θεοί κατά χάριν. Κανένας Χριστιανός δεν μπορεί να ξεφύγει από το αίτημα της αγιότητας. Και έχει πολύ ενδιαφέρον να μπει κανείς σ’ αυτή την περιπέτεια, πού είναι η πιο όμορφη και η πιο ευγενής! Αν δε βρούμε πνευματικό πατέρα, υπάρχουν πάντα οι Πατέρες της Εκκλησίας και ο ίδιος ο Κύριος ημών! Να ξέρετε ότι μια προσευχή πού γίνεται με πίστη πάντα παίρνει αυτό που ζητά και να είστε βέβαιος ότι αυτό που ζητήσατε θα εκπληρωθεί.

Πρέπει να επιστρέφουμε στον εαυτό μας και να δώσουμε στο πνεύμα μας τα μέσα να καθαρθεί ξαναβρίσκοντας την αρχική του απλότητα. Η προσευχή για τον άνθρωπο είναι πιο αναγκαία κι από την αναπνοή, αυτή μας οδηγεί προοδευτικά να δούμε τη μυστική ουσία των πραγμάτων. Η σύγχρονη κοινωνία θεωρεί τις κακίες ως αρετές. Ο καπιταλισμός έχει κάνει την κλοπή σύστημα. Με ποιό δικαίωμα, για παράδειγμα, μπορούν να πουλάνε τη γη ή το νερό, αγαθά πού ανήκουν σε όλους; Γι’ αυτό ο κόσμος σήμερα έχει γυρίσει ανάποδα.
Ποτέ άνθρωπος δε μου έχει δώσει τέτοια αίσθηση καλοσύνης και αθωότητας. Ενώ μιλούσε, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα μικρό παιδί και όχι σ’ έναν εξαιρετικά καλλιεργημένο γέροντα. Με οδήγησαν στο δωμάτιό μου και, μόλις έκλεισα πίσω μου την πόρτα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ, ξέσπασα σε λυγμούς. Τά δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τά μάτια μου, σαν να ανέβλυζαν από μιαν άγνωστη πηγή. Αυτός ό γέρο-Ρουμάνος είχε αγγίξει βαθιά την καρδιά μου. Μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους νιώθεις μικρός, τιποτένιος∙ η ομορφιά της ψυχής τους φανερώνει τη δική σου πνευματική ασχήμια.

Επέστρεψα στη Μονή Σταυρονικήτα δοξάζοντας το Θεό για τα θαυμάσια που επιτελεί δια των αγίων Του. Τί θα τά έκανα όμως τά ωραία λόγια πού άκουσα;
Ήμουν σαν τον αρχάριο βιολονίστα πού ήθελε να παίξει Παγκανίνι. Ασφαλώς, σε διανοητικό επίπεδο, οι έννοιες αυτές ήταν κατανοητές, η ψυχή μου όμως παρέμενε αιχμάλωτη στα δίχτυα του κόσμου. Νόμιζα ότι το βάπτισμα θα με έκανε αμέσως άγιο. Είχα ξεχάσει τα λόγια του παλιού μου δασκάλου, του σουάμι Ριταγιανάντα: «Δεν μπορείς να καταστρέφεις τις προδιαθέσεις σου, αλλά μόνο να τις αναπροσανατολίσεις». Και αυτό χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια, υπομονή. Εγώ όμως ήμουν ανυπόμονος, τρομερά ανυπόμονος!
Παιδί της γενιάς τού ’68, τα ήθελα όλα και τα ήθελα τώρα αμέσως: να γίνω ερημίτης σήμερα κιόλας, ενώ δεν είχα ανεβεί ακόμα ούτε στο πρώτο σκαλί. Με την ανυπομονησία όμως, χάνεις πολύ χρόνο. Σαν το νεαρό στρατιώτη που πηγαίνει στο μέτωπο χωρίς οπλισμό, διαπίστωνα ότι, ανάμεσα στη διάνοια και στη θέλησή μου, ανοιγόταν ένα τεράστιο κενό.
Ο χειρισμός των πνευματικών όπλων είναι τέχνη και, όπως είναι φυσικό, απαιτείται μακρά μαθητεία. Αυτό προσπάθησε να μου εξηγήσει ο νέος μου ηγούμενος, ο πατήρ Τύχων.

ALAIN DUREL Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Πηγή: https://www.ekklisiaonline.gr/agiornea/otan-o-alain-durel-synantise-ton-geronta-petronio-prodromiti/

ΕΦΡΑΙΝ(Μ)ΕΣΘΩ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ....(08-12-2019)....Υποδοχή Αγίου στον Ουρανό!!!

Τελικά, πόσο ωραία και ωφέλιμη είναι αυτή η "σύσκεψη" με την καρδιά μας....αυτή η σύσκεψη ή αλλιώς το σκάψιμο στην καρδία μας, θα φέρει στην επιφάνεια πολλών ειδών θύμισες....σίγουρα ωραίες στιγμές, που θα κάνουν να σχηματιστεί αυθόρμητα ένα χαμόγελο στα χείλη σου, αλλά και δύσκολες στιγμές που προς στιγμήν θα σε κάνουν να αναστενάξεις. Ωστόσο, περνώντας αυτές τις δύσκολες στιγμές από το "πρίσμα" του Χριστού θα βγει λαμπερό φως και ελπίδα και δύναμη....κι όμως!!! 

Αυτή η "σύσκεψη", καλό θα ήταν να γίνεται, ει δυνατόν, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (+ 1959): "κάθε βράδυ στην αγρυπνία εξέταζε σε τι έσφαλε, ποιο πάθος κινήθηκε την ημέρα, ποιοι λογισμοί πέρασαν από το νου του κι αμέσως, όπου έβλεπε ότι έσφαλε, ζητούσε συγχώρεση κι έπαιρνε απόφαση για ένα καινούργιο ξεκίνημα και ανάλογον για το κάθε πάθος αγώνα την επόμενη μέρα".

Πηγή: http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1577615043.html

Τὸ τρίπτυχο τῆς πορείας τῆς ζωῆς μας, τὸ φωτεινὸ ἔμβλημα στὴν καθημερινότητά μας βρίσκεται στὰ λόγια τοῦ οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντοτε, χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18).

Καλή και ευλογημένη χρονιά (2020)....με πολύ προσευχή και πολλά χαμόγελααααα.....!!!!!!😂😂😂