Ο κόμπος της αγάπης...!!!

Στη συνάντηση γονέων κάποιου σχολείου η Διευθύντρια υπογράμμισε την υποστήριξη που πρέπει να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους. Παρόλο που οι περισσότεροι γονείς εργάζονταν, τους ζήτησε να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο ασχολούμενοι με τα παιδιά τους.
Ωστόσο ξαφνιάστηκε, όταν ένας πατέρας σηκώθηκε αθόρυβα και με ένα ταπεινό τρόπο της είπε ότι δε βρίσκει καθόλου χρόνο μέσα στην εβδομάδα να ασχοληθεί με τον γιο του.

«Όταν φεύγω χαράματα για τη δουλειά μου, ο γιος μου ακόμη κοιμάται μα και όταν επιστρέφω αργά το βράδυ στο σπίτι εκείνος είναι στο πρωτοῢπνι του».
Της εξήγησε ότι έπρεπε να δουλεύει τόσο σκληρά για να μπορεί να συντηρεί την οικογένειά του. Αγωνιούσε και ο ίδιος από καιρό για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και ένιωθε ενοχές. Για να εξιλεωθεί, όταν έφτανε αργά το βράδυ στο σπίτι φιλούσε τον γιο του, ενώ εκείνος κοιμόταν και για να νιώσει την παρουσία του έδενε έναν κόμπο στην άκρη του σεντονιού με το οποίο σκεπαζόταν ο γιος του, και το έκανε με θρησκευτική ευλάβεια. Όταν ο γιος του ξυπνούσε, ήταν σίγουρος ότι είχε δεχθεί το φιλί του πατέρα και πως εκείνος όλη τη νύχτα ήταν στο σπίτι και έτσι ένιωθε χαρούμενος και ασφαλής.

Ο κόμπος του σεντονιού ήταν το μέσο επικοινωνίας μεταξύ τους. Η Διευθύντρια έμεινε έκπληκτη στο άκουσμα της ευρηματικής ιστορίας. Η έκπληξή της, όμως, έγινε μεγαλύτερη, όταν πληροφορήθηκε ότι ο γιος του ήταν από τους καλύτερους μαθητές του σχολείου.

Η διδακτική ιστορία μας παρακινεί να σκεφτούμε πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να είμαστε παρόντες στη ζωή των άλλων αλλά και να επικοινωνούμε μαζί τους. Ο πατέρας αυτός βρήκε τον δικό του απλό τρόπο, αλλά αποτελεσματικό. Και το σημαντικότερο είναι ότι ο γιος του αντιλαμβανόταν, μέσα από τον κόμπο της αγάπης, τι του έλεγε ο πατέρας του.
Μερικές φορές ανησυχούμε τόσο πολύ πώς να πούμε πράγματα και ξεχνούμε το σημαντικότερο∙ την επικοινωνία μέσα από το συναίσθημα.

Απλές κινήσεις, όπως ένα φιλί ή ένας κόμπος στην άκρη ενός σεντονιού σημαίνουν για το παιδί πολύ περισσότερα απ’ ότι δώρα και κενές συγγνώμες. Είναι σημαντικό ότι νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους, αλλά το σημαντικότερο είναι να το γνωρίζουν και να μπορούν να το νιώθουν. Για να υπάρχει η επικοινωνία αυτή είναι απαραίτητο να «ακούνε τη γλώσσα της καρδιάς», γιατί στο θέμα της αγάπης τα συναισθήματα πάντα μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια. Ένα φιλί, ως έκφραση της πιο αγνής αγάπης, είναι το γιατρικό στον πονοκέφαλο, στο γδάρσιμο του γόνατου, στον φόβο του σκοταδιού.

Οι άνθρωποι μερικές φορές αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημασία των πολλών λόγων, αλλά ξέρουν να καταγράφουν μια χειρονομία αγάπης. Ακόμη κι αν αυτή η χειρονομία Αγάπης είναι απλά ένας κόμπος. Ένας κόμπος γεμάτος στοργή και αγάπη…

Κλείνω και έρχομαι !!!

Θέλω να σε κοιτάζω.
Γνωρίζω τη φωνή σου.
Σε αναγνωρίζω όταν έρχεσαι από τη γωνιά του δρόμου.
Νιώθω το άρωμά σου όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο από το οποίο μόλις έχεις φύγει.
Γνωρίζω τον τρόπο που ανασηκώνεις τη φτέρνα σου όταν περπατάς, τον τρόπο που γλιστρά το πόδι σου.
Μου είναι οικείος ο τρόπος που κλείνεις τα χείλη σου και ύστερα μόλις που τα ανοίγεις και τότε έρχομαι να σε φιλήσω.
Θέλω να νιώσω τη χαρά όταν ψιθυρίζεις «κι άλλο».
Στα ατελείωτα ταξίδια που κάνουμε μαζί, με δύο χέρια πιασμένα να αλλάζουν τις ταχύτητες, με έναν καφέ που μοιραζόμαστε, και ένα τραγούδι δικό μας, προς άγνωστη κατεύθυνση. Γιατί έρωτας είναι να πηγαίνεις προς το άγνωστο. Αυτό θα μείνει όταν φύγει και θα σε αγαπώ.
Ένας ήχος της φωνής σου, ένας ήχος της φωνής μου, αρκεί.
Να πεταχτούμε σαν δύο σπίθες, και ανάβει η φωτιά μας. Κλείνω και έρχομαι!
Καμία ώρα, κανένα μέρος, κανένα μεταφορικό μέσον δεν μας εμποδίζει όταν νιώθουμε μοναξιά, να ενώσουμε τις ψυχές μας και τα κορμιά μας, και να βυθιστούμε στο πέπλο της αγάπης μας, μιας αγάπης άνευ όρων.
Μια αγάπη χωρίς όρους, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς σχέδια για το μέλλον. Αυτό ζητούσα και αυτό ήθελα να δώσω. Τώρα ζωντάνεψε χάρη σε σένα!
Γιατί κάθε φορά που με κοιτάς και με ακουμπάς, σπας κι ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Γιατί κάθε φορά στο μήνυμα «μου λείπεις», απαντάς με το χτύπημά σου στο κουδούνι μου. Γιατί κάθε φορά που σε χρειάστηκα, έκλεισες και ήρθες.
Ήρθες με αγάπη άνευ όρων, κλείνοντας όλες τις πόρτες του παρελθόντος και χτίζοντας ένα λαμπρό παρόν.
Δεν με νοιάζει το μέλλον αν υπάρξει, ή τι θα γίνει. Είμαι πλήρης από το παρόν μαζί σου, γιατί κάθε λέξη σου έγινε πράξη.
Γι’ αυτό σου λέω, κλείνω κι έρχομαι.
Δεν μου λείπεις, δεν σε ψάχνω, γιατί είμαι ήδη εκεί, ψιθυρίζοντας το αγαπημένο μας τραγούδι: «κλείνω κι έρχομαι με το πρώτο το αεροπλάνο»


Jalaluddin Rumi

Θέλω να καταλάβω.....

...στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι νεκροί...έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα...
...και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν, γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα...
Η ποίηση είναι σαν ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα, για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό...
..Αα, το ωραίο μυστήριο να 'σαι μονάχος, το μυστήριο να 'σαστε δυο ή το μέγα μυστήριο να 'μαστε όλοι...
...στην ταπείνωση υπάρχει κάτι τόσο ωραίο, σαν εκείνη την ώρα να διαβαίνει ο Θεός..
...και έζησα πάντα κοιτάζοντας κατά κει που αποφεύγουν οι θνητοί...
Ησυχία! Κοιμάμαι... Ο θάνατος θα με ξυπνήσει...
...και κάποτε θα τρομάξεις, όταν καταλάβεις ποιος είσαι...
...κανείς δεν πέθανε, όλοι είναι σιωπηλοί μάρτυρες για αύριο...
Λέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό...
...κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι από αύριο ίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή...
...και σεις άστρα, αιώνες τώρα κάτι θέλετε να μάς πείτε, μα σε λίγο ξημερώνει και δεν προφταίνουμε να μάθουμε...
...και καμιά φορά η μητέρα με ρωτούσε δακρυσμένη: "Γιατί σ' αρέσει να ταπεινώνεσαι;"...
"Θέλω να καταλάβω, μητέρα"...
Ποια πράξη μας θα βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως; Ποιος θα σηκωθεί να μάς υπερασπιστεί ή να κάνει μια μικρή αναφορά στ' όνομά μας;...
Ποιος μπορεί ν' αποδείξει ότι είναι αθώος;
Στο τέλος κερδίζει, μόνο όποιος χάνει... πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή...
κι ίσως τα δάκρυα μάς πηγαίνουν πιο μακρυά απ' τα όνειρα...
...και κάποτε ονειρεύομαι να κλάψω τόσο πολύ, που όλα τα μυστικά ν' αποκαλυφθούνε... 
....θυμάμαι κάποιες ταπεινώσεις, που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα...
...και συχνά έκλεισα τα μάτια για να περάσω έναν δρόμο έτσι σώθηκα....
...πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου χωρίς κανείς να τον βλέπει..
...δεν εμπιστεύτηκα σε κανέναν ένα απ' τα πιο ωραία μου όνειρα: Να πεθάνω για την ανθρωπότητα...
...αν ταπεινώθηκα είναι γιατί ζήλεψα τις καμπάνες. Ποιος ο λόγος να υπάρχουν αν δεν τις χτυπούν;
...και μετά το Θεό αγαπώ τη θλίψη...
...ας αφήσουμε τις ελπίδες μας για αύριο κι ας κοιτάξουμε πίσω από τον καναπέ εκεί που συμβαίνουν τα πιο μεγάλα γεγονότα... όπως τα πρώτα μας δάκρυα...
...κι αργότερα έπρεπε να υποφέρω για να κρύβω τη μεγάλη αποστολή μου....
...έτσι δεν ξέχασα ποτέ πώς κάποιος πολύ σοβαρός λόγος με είχε φέρει στη γη...
...θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ το Θεό...

Λειβαδίτης,Τ.

Δός μοι λόγον, Λόγε...

Μεγάλῃ Πέμπτῃ ἑσπέρας 

Ὁ Οἶκος. 

Τὸν ἴδιον ἄρνα ἡ ἀμνὰς θεωροῦσα πρὸς σφαγὴν ἑλκόμενον, ἠκολούθει ἡ Μαρία, τρυχομένη, μεθ᾿ ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα⸱ Ποῦ πορεύῃ, τέκνον; Τίνος χάριν τὸν ταχὺν δρόμον τελεῖς; Μὴ ἕτερος γάμος πάλιν ἐστὶν ἐν Κανᾷ, κἀκεῖ νυν σπεύδεις, ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσῃς; Συνέλθω σοι, τέκνον, ἢ μείνω σε μᾶλλον; Δός μοι λόγον, Λόγε⸱ μὴ σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνὴν τηρήσας με. 
Σύ γάρ υπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου. 

Ἑρμηνεία (π. Ἑπιφάνειος Θεοδωρόπουλος) 

Ἡ Παρθένος Μαρία, βλέπουσα τόν Υἱόν της συρόμενον εἰς τόν θάνατον, ὅπως βλέπει ἡ ἀμνάς τό ἀρνίον της νά σύρεται εἰς τήν σφαγήν, ἠκολούθει καί ἐκείνη μαζί μέ ἂλλας γυναῖκας (μαθητρίας τοῦ Ἰησοῦ), βασανιζομένη ἀπό τήν λύπην καί λέγουσα μεγαλοφώνως πρός Αὐτόν τά ἑξῆς: Ποῦ πηγαίνεις, τέκνον μοῦ; Διά ποῖον λόγον τρέχεις ταχέως εἰς αὐτόν τον δρόμον; Μήπως γίνεται ἂλλος πάλιν γάμος εἰς τήν Κανᾶ καί σπεύδεις ἐκεῖ τώρα, διά νά μεταβάλῃς χάριν αὐτῶν τό ὓδωρ εἰς οἶνον; Να ἒλθω μαζί Σου, τέκνον μου, ἢ καλλίτερον νά Σέ περιμένω; Ἀπάντησέ μου, Λόγε τοῦ Θεοῦ⸱ μή περάσῃς ἀπό ἐμπρός μου (καί φύγῃς) χωρίς νά μοῦ ὁμιλήσῃς Σύ, πού με διεφύλαξες ἁγνήν (κατά τήν γέννησίν Σου)⸱ 
διότι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός μου καί ὁ Θεός μου. 

Θέλω να...

Θέλω να κάνω το σκοτάδι σου, φως μου.

Να γεμίσω έναν ολόδικο σου κόσμο με ηλιαχτίδες.

Να σε ντύσω με ρούχα χαράς και να σε στολίσω με γιορτινά. 

Να κολλήσω στο πρόσωπο σου, το μόνιμο χαμόγελο της ξεγνοιασιάς.

Να σε πάρω αγκαλιά και να σε μάθω να πετάς, 

σε άλλη γη σε άλλα μέρη γεμάτα ομορφιά. 

Να ταξιδέψω μαζί σου ως τα απέραντα αυτού του κόσμου 

και να σου μάθω όλα τα μυστικά που σου λαβώνουν την καρδιά.

Να σε γεμίσω μ' αστέρια στα δύο σου χέρια και να σε μάθω να αγαπάς μέχρι τα μάτια σου να γίνουνε ευτυχισμένα μονομιάς. 

Θα ανοίξω την ψυχή σου με χαμόγελο πολύ, να την γεμίσω μονάχα γέλια φανερά, φως και ζεστασιά, να την μάθω να σκορπά μονάχα την χαρά. 

Θα βρω ένα πλανήτη, θα το ονομάσω γη, εκεί να κατοικείς να χωράμε μοναχά εγώ κι εσύ.

Άκου μια τελευταία συμβουλή, μην ξεχνάς ποτέ να νιώθεις σαν παιδί!

Δέσποινα Β. (Zέπη)

14.08.19

Αρκεί να προσπαθείς...!!!

Βαρύ το πάπλωμα... 

Δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις, να αλλάξεις πλευρό, σε πνίγει... 

Δεν μπορείς να ηρεμήσεις. 

Παίρνεις μαζί σου όλες τις σκέψειςπριν κοιμηθείς, τις βάζεις στο κρεβάτι, τις απλώνεις, τις σκεπάζεις και προσπαθείς να κοιμηθείς.... Κουβαλάει όλους σου τους πόνους, όλους σου τους μόχθους, όλα σου τα σβησμένα όνειρα, όλες τις παθιασμένες νύχτες που έκλαιγες χώρια από ανθρώπους που αγαπούσες, από ανθρώπους που έπρεπε να αφήσεις πίσω. Από ανθρώπους που μέχρι τελευταίας, τους προστάτεψες, τους φρόντισες, τους αγάπησες....

Βαρύ το πάπλωμα, και δεν  τ’ αντέχεις. 

Πώς να κοιμηθείς; Πες μου. Μπορείς; Αλλά, να θυμάσαι! Δεν είσαι μόνος, το νιώθουνε βαρύ κι άλλοι άνθρωποι κι είναι πολλοί... 

Είμαστε πολλοί. Και νιώθουμε πολύ. 

Κάθε βράδυ, βγάζε κάτι από το πάπλωμα σου, ελάφρυνε το, ξεκούρασε το, πρόσεξε το... 

Θέλει να σε αγκαλιάσει και να σε ζεστάνει, όχι να σε σφίξει. 

Θα τα καταφέρεις. 

Θα τα καταφέρουμε. 

• Δέσποινα Β. (Ζέπη)

•21.03.20

Ευχαριστώ για το "feat" της κοπέλας με τις πολλές φωνές, αλλά και τα μοναδικά ταλέντα που έχει...

Όρεξη να 'χεις για Θεό....και ο Σπυράκος είχε....Μόνο να ακούω την ανάσα σου !!!

"Μαμά, φέτος θα πεθάνω. Θέλω να πάω στον παράδεισο". 

Ο Σπύρος στα οχτώ του χρόνια, αποχαιρέτησε συγγενείς και φίλους, ζήτησε να μεταλάβει και εκοιμήθη για πάντα. 

... "τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε ιδιαίτερα χαρίσματα και μιλούσε για τον Ουρανό"...ομολόγησε ο πατέρας του Βασίλης Σαλούστρος!!

Γεννήθηκε πρόωρα ο Σπύρος, με βλάβη του κεντρικού νευρικού συστήματος και πολύ μεγάλα προβλήματα υγείας. Η διάγνωση και ο γολγοθάς των γονιών. Τρεφόταν από την κοιλιά. Από 2 ετών έκανε τραχειοστομία, έχοντας μόνιμο αναπνευστήρα. Τον κρατούσαμε στα χέρια μας, δεν μπορούσε να στηρίξει κανένα σημείο του σώματός του. 

Η αγάπη είναι το κλειδί και τη χαρίζει ο Χριστός. 

Βασιζόμασταν στη δυνατή καρδιά του παιδιού. Αυτά τα μάτια του μας έδιναν δύναμη. Ο Χριστός ήταν εκεί. 

Η θεία του Ζαχαρένια έγραψε μαντινάδες και τις έλεγε ο Σπύρος: "Είμαι μικρός κι αδύνατος και κάτω δεν το βάνω, είναι μια μάχη που εγώ, δεν έμαθα να χάνω". Βλέπαμε έναν μαχητή να παλεύει με νύχια και με δόντια. Δεν περπάτησε ποτέ, δεν ήπιε ούτε σταγόνα νερό. Έκλαιγε όταν έβλεπε τις πράσινες ποδιές. Είχε περάσει πολλά... Έκανε φυσικοθεραπείες, μαθήματα γλώσσας και μαθηματικών. Ανυπομονούσε για τα μαθήματα και χαιρόταν. Ήταν πολύ έξυπνος. Έψαχνε στο διαδίκτυο με το τάμπλετ για να μαθαίνει και να ενημερώνεται. Του άρεσαν πολύ οι βόλτες και ιδιαίτερα μέσα σε πολύ κόσμο. Στη βάπτισή του, ο πατέρας του έφτιαξε μικρά μαχαιράκια με χαραγμένα τα λόγια μιας μαντινάδας που ο ίδιος συνέθεσε: "ποιός σού 'μαθε να πολεμάς και να τα βγάζεις πέρα, να παίζεις με τον θάνατο από την πρώτη μέρα".

Ο νονός του ο παπα-Σταύρος είπε: "Σπύρο μου, εσύ που είσαι ταλαιπωρημένη ψυχή, μπορείς να βοηθάς ανθρώπους, σ' ακούει ο Θεός".

Ήξερε να αγαπά, να συμπονά, να προσεύχεται και να υπάρχει για τους άλλους. 

Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε ιδιαίτερα χαρίσματα και μιλούσε για τον Ουρανό. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του ζήτησε να μεταλάβει. Ζήτησε στους γονείς του να περάσουν από τα σπίτια όλων των συγγενών και φίλων και είπε στους γονείς του... Μαμά θα πεθάνω φέτος, θέλω να πάω στον Παράδεισο. 

Εκοιμήθη στις 7 Ιανουαρίου 2020, σε ηλικία 8 ετών. 

"Έφυγα και δεν επρόλαβα να σας εχαιρετήσω, μα έχω τον τρόπο από ψηλά να σας ευχαριστήσω".

https://www.youtube.com/watch?v=pJyTdJld0qk

re LOVE ution....

Πόσο απενοχοποιητική που είναι η πίστη μας...

Διάβαζα πριν λίγο κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και θα'θελα να το μοιραστώ μαζί σου.

" Εκ πάντων ενήστευσα, κατορθωμάτων, εις κόρον απήλαυσα, των σφαλμάτων Κύριε. Νυν ουν πεινώντα με, σωτηριώδους και σεπτής έμπλησον βρώσεως".

Το παραπάνω είναι τροπάριο που διαβάζεται σήμερα το πρωί στον Όρθρο. Το βρίσκει κανείς στο βιβλίο του "Τριωδίου" στην ημέρα "Δευτέρα προ των Βαΐων εις τον Όρθρον". 
Λέει σε αρκετά ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά: 
"Κύριε, νήστευσα απ'όλα τα κατορθώματα (=πνευματικού αγώνα προσπάθεια, δλδ) και έπεφτα κατά κόρον σε ένα σωρό σφάλματα. Τώρα, λοιπόν, που πεινάω, Χριστέ μου, δώσε μου να φάω απ'το φαγητό που σώζει".
Τι απενοχοποιητικό! Τι απελευθερωτικό! Στην εκκλησία, στα μυστήρια, στους ψαλμούς και τα τροπάρια βρίσκει κανείς άπειρα διαμάντια, ποιητικά, κλπ. 
Το συγκεκριμένο τροπάριο γράφτηκε γι'αυτή τη μέρα. Εφτά μέρες πριν την είσοδο στην Εβδομάδα την Μεγάλη. Που υποτίθεται ότι έχουμε αγωνιστεί με νηστείες, προσευχές, αγώνα πνευματικό. Κι όμως! Ο υμνωδός (=αυτός δλδ που έγραψε το τροπάριο αυτό) όμως αναφέρεται τόσο απλά στο ελλιπές της φύσεώς μας της ανθρώπινης. Αντιλαμβάνεται το πόσο αδύναμοι είμαστε!
Το ιατρείο που λέγεται εκκλησία είναι πάντα κοντά μας. Να μας αγκαλιάζει. Να μας καταλαβαίνει. Να ριχνόμαστε στο άπειρο πέλαγος της ατέλειωτης θεϊκής αγάπης χωρίς φόβο. Τώρα. Όχι κάποια μελλοντική στιγμή. Τώρα. 'Δώσε μου τώρα, Χριστέ μου, να φάω απ'το ''φαγητό'' που σώζει'. 

Τι απελευθερωτικό!  Αμήν

Πηγή: Αόρατη Γωνιά

∂Αγιότητας/∂t, όπου t=20ος αι.

Οι οικονομολόγοι λένε ότι η Ελλάδα δεν έχει παραγωγικότητα...Το σκέφτηκα λίγο και λέω κάτσε, τα τελευταία χρόνια έχει "δώσει" σχεδόν 10 Αγίους ...Μάλλον αυτοί του ΔΝΤ δε θα εννοούν αυτό. ...*

*Δεν απολυτοποιούμε τίποτα. ..Καλή και η πρώτη παραγωγικοτητα!!!

Μάρτιος του '20......

«Ήταν στην μέση του Μάρτη 2020 που ένας ιός σκόρπισε τον φόβο σε όλον τον κόσμο!, οι δρόμοι άδειασαν, τα καταστήματα έκλεισαν, οι άνθρωποι δεν έφυγαν ποτέ.
Αλλά η άνοιξη δεν ήξερε τίποτα και τα λουλούδια συνέχισαν να ανθίζουν!
Και ο ήλιος έλαμπε!
Και γύρισαν τα χελιδόνια!
Και ο ουρανός ήταν χρωματιστός ροζ και μπλε!
Σκοτείνιασε αργότερα...... το πρωί το φως της μέρας μπήκε νωρίς από τα μισάνοιχτα παράθυρα.....
Ήταν η χρονιά που μπορούσες να βγεις μόνο για ψώνια.
Μετά από λίγο τα έκλεισαν όλα.
Ακόμα και τα γραφεία για να προφυλάξουν τους ανθρώπους να μην αρρωστήσουν από τον ιό.
Αλλά η άνοιξη δεν ήξερε και τα λουλούδια συνέχιζαν να βγαίνουν.....
Ήταν 14 Μαρτίου 2020 όλοι μπήκαν σε καραντίνα υποχρεωτικά, οικογένειες, παππούδες και νέοι.
Τότε ο φόβος έγινε αληθινός.
Και οι μέρες όλες έμοιαζαν ίδιες!
Η άνοιξη όμως δεν ήξερε και τα τριαντάφυλλα επέστρεφαν να ανθίσουν!
Μαζεύτηκε ξανά η οικογένεια στο σπίτι, η ευχαρίστηση να τρώμε όλοι μαζί.
Είναι η χρονιά που καταλάβαμε τη σημασία της υγείας και της πραγματικής στοργής.
Η χρονιά που ο κόσμος φαινόταν να σταματά και η οικονομία να υποχωρεί.
Η άνοιξη όμως δεν ήξερε και τα λουλούδια έδωσαν τόπο στους καρπούς.
Γιατί η άνοιξη δεν ήξερε.....
Παρά τα πάντα....
Παρά τον ιό....
Παρά το φόβο....
Παρά το θάνατο.....
Γιατί η άνοιξη δεν ήξερε και δίδαξε σε όλους την δύναμη της ζωής!»

Έτσι κι αλλιως τα πράγματα θα κυλισουν όπως Εκείνος θέλει....Αυτός ξέρει, και γω Τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ!!!!! Αρκει να Του το δειξουμε μεσα από απλες πραξεις αγαπης και μετανοιας!!!!!

Σ΄αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις...

Ο παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε στον πατέρα Ευάγγελο Παπανικολάου, και πριν και μετά την χειροτονία του πατρός Ευαγγέλου:

«Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων. Οι ζωντανοί όλο και κάποιον θα βρουν να του πουν τον πόνο τους, όλο και κάποιος θα τους στηρίξει έστω λίγο. Στην άλλη ζωή όλοι είναι εν μετανοία, αλλά δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. Δουλειά του παπά, είναι να μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων στην Προσκομιδή».

«Μια φορά», έλεγε ο παπά-Εφραίμ, «κοιμήθηκε ένα καλογέρι μου. Είδα κατόπιν ότι το καλογέρι δεν είχε πάει σε καλό μέρος… Έκανα λοιπόν μεγάλη προσευχή για την ψυχή του καλογεριού μου.

Το βράδυ εμφανίζεται ο Χριστός και μου λέει:

«Σταμάτα να προσεύχεσαι για το καλογέρι σου, γιατί αυτός έχει τελειώσει».

Ο παπα-Εφραίμ, τίποτα. Συνέχιζε ακάθεκτος τις προσευχές και τα κομποσχοίνια και τη μνημόνευση του καλογεριού του στην Προσκομιδή.

Του εμφανίζεται ξανά ο Χριστός μας και του λέει:

«Σε παρακαλώ, σταμάτα να τον μνημονεύεις. Αυτός δεν θα αλλάξει μέρος».

Ο παπα-Εφραίμ συνέχιζε την προσευχή για το καλογέρι, του οποίου η ψυχή δεν είχε πάει στον Παράδεισο. Έρχεται ο Χριστός μας για τρίτη φορά στον παπα-Εφραίμ και του λέει:

«Σ΄αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις! Το καλογέρι σου δεν αξίζει ό,τι ζητάς, αλλά θα γίνει, επειδή μου μοιάζεις!».

Από Άσωτος ....Αρχοντόπουλο...!!!

Τῆς πατρῴας, δόξης σου, ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως, ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα, 

ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον· 

ὅθεν σοι τὴν τοῦ Ἀσώτου, φωνὴν κραυγάζω· 

Ἥμαρτον ἐνώπιόν σου Πάτερ οἰκτίρμον, 

δέξαι με μετανοοῦντα, καὶ ποίησόν με, 

ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.

https://www.youtube.com/watch?v=xz1370MC1eQ

Η αγκαλιά......

Πολλές φορές η ζωή μας μοιάζει με μία αγκαλιά....

Άλλες φορές σφιχτή κ' δυνατή ώστε να "κολλήσουνε" τα σπασμένα που έχουμε μέσα μας...κάτι σαν παιδαγωγικό "χτύπημα" για να δούμε ότι κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται αρχή μετανοίας....
άλλες φορές πάλι απαλή και γλυκιά, ωσάν "αύρα λεπτή" που χαϊδεύει και γλυκαίνει τη δύσκολη στιγμή που περνάς....ίσως αυτό είναι που λέει ο ο ψαλμωδός στον 50ο ψαλμό "…θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένο, καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουθενώσει" και το άλλο στον Ησαΐα " ...καλάμι σπασμένο δεν θα το συντρίψει, και λιχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει· θα εκφέρει κρίση με αλήθεια..."

" 'Οτι ηγάπησε πολύ...."

«Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους
σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν
αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού
έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα
σε έρωτα προς τον Κύριο.

Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου
και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού.

Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη
πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40) δεν είπε ότι εφοβήθηκε,
αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε
εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα
με τον άλλον».


Αγίου Ιωάννου της '' Kλίμακος"

Είμαι. Είσαι. Σ'ευχαριστώ.


Είμαι εκείνο το μικρό παιδί που πάντα έφτιαχνε σαΐτες και τις οραματιζόταν να πετούν αέναα στο ατέλειωτο διάστημα. Είμαι εκείνο το μικρό παιδί που έπιανε πετρούλες στην ακρογιαλιά, έκανε προσευχούλες και τις πετούσε μέσα στη θάλασσα για να νιώθουν περισσότερη γαλήνη τα ψάρια που έτυχε από κει να περάσουν. Είμαι εκείνο το παιδί που θα έκλαιγε όταν οι άλλοι δεν θα κοιτούσαν.

Είμαι εκείνος ο έφηβος που ήθελε τα όνειρά του να γίνουν πράξη. Που οι στίχοι του να έχουν κάτι γνήσιο κι αληθινό, κόντρα στην απολυτότητα του δήθεν και του καθωσπρέπει. Είμαι εκείνος ο έφηβος που ήθελε ν'αντιστέκεται στο ατέλειωτο χάος γύρω του. Είμαι εκείνος ο έφηβος που θα έγραφε και θ'άκουγε μουσική για να ξεπεράσει τους χτύπους της εφηβείας του.

Είμαι εκείνος ο ενήλικος που παλεύει ενάντια στον κομφορμισμό. Που παλεύει ενάντια στην ακινησία της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Που προσπαθεί ή που δεν προσπαθεί να κρατήσει το παιδί μέσα του. Όσο μεγαλώνει κανείς τόσο πιο άκαμπτος τείνει να'ναι. Είμαι εκείνος ο ενήλικος που δε θα δείξει στα παιδιά του πόσο αγωνιά για το μέλλον.

Είσαι εκείνος που σ'όλα τα χρόνια της ζωής μου με συντρόφευε. Που πάντα μου συμπαραστεκόταν. Είσαι η αγκαλιά που καταπραΰνει τους πόνους και διασκεδάζει τους φόβους. Είσαι το φως μέσα στο σκοτάδι της ανησυχίας και το ιατρείο που γιατρεύει τις αμαρτίες και τα πάθη μου. Είσαι πάντα δίπλα μου ακόμη κι όταν σε αρνούμαι με τις πράξεις και τα λόγια μου. Είσαι ο στοργικός Πατέρας μου Θεός. Είσαι η μουσική της ζωής μου. Σ'ευχαριστώ!



Πηγή: Αόρατη γωνιά

Πώς " τιμωρεί" ......ο Θεός!!!

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ…..
Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;
Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;
Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;
Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τα λογικά επιχειρήματα για έναν θεό της θρησκείας και να αγαπήσουν τρελά το Χριστό, που είναι ο Θεός της αγάπης. Ένα Θεό που υπερβαίνει τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ένα Θεό που αρνείται να υπακούσει σε μια συμφεροντολογική και γι’ αυτό κουτσή αγάπη, ένα Θεό που δεν εγκλωβίζεται σε θρησκευτικά κλισέ, ένα Θεό που μας “αδικεί” για να μας ΑΓΑΠΑΕΙ…..


Παναγιώτης Ασημακόπουλος


Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής


Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2015/10/blog-post.html

Βιβλιοπροτάσεις!!!

Πολλά είχα ακούσει για τον πατέρα Πετρώνιο, τον ηγούμενο της Ρουμανικής Σκήτης του Προδρόμου.

Έτσι αποφάσισα να πάω διά θαλάσσης μέχρι τη Μεγίστη Λαύρα και από κει να συνεχίσω με τα πόδια.

Εκείνη την όμορφη φθινοπωρινή μέρα, στα πλάγια του μονοπατιού οι μουριές και οι κουμαριές έγερναν γεμάτες καρπό, αλλά και οι βελανιδιές και τα πεύκα, λουσμένα στο φως, έλαμπαν με μια βαθιά και μυστηριώδη χαρά. Την ίδια κιόλας μέρα, μπόρεσα να μιλήσω με τον Πετρώνιο, άνθρωπο πολύ προχωρημένης ηλικίας, με αριστοκρατικό παράστημα. Κατάγεται άραγε από οικογένεια ευγενών;
Δε θα το μάθω ποτέ, αλλά οι κινήσεις του και η ευφράδειά του, τα θαυμάσια γαλλικά του μου έδιναν την εντύπωση ότι είχα μπροστά μου ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας.

Ο άγιος μοναχός στεκόταν ενώπιον μου, με το σκούφο στο χέρι. Το σαλόνι, δίπλα στην τράπεζα, ήταν γεμάτο φωτογραφίες από ρουμανικά μοναστήρια και τοπία. Ήταν η χρονιά των μεγάλων ανατροπών: η Ανατολική Ευρώπη άλλαζε, η Ρουμανία ήταν σε αναβρασμό. Περίμενα ότι θα μιλούσε για τα πολιτικά γεγονότα που συγκλόνιζαν την πατρίδα του. Δεν το έκανε. Σαν του αετού που ίπταται πάνω απ’ τη γη, το βλέμμα του παρέμενε αταλάντευτα προσηλωμένο στο γαλάζιο, εκεί που θριαμβεύει ο Αμνός ο άμωμος, ο άδυτος ήλιος.

– Οι άνθρωποι παθιάζονται με το επάγγελμα τους, βάζουν τά δυνατά τους, για να γίνουν αρχιτέκτονες, μηχανικοί ή καλλιτέχνες, αλλά, για να ασκήσουμε αυτό πού είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, δε θα έπρεπε να δοθούμε ολοκληρωτικά; Μιλάω για την τελειότητα στην οποία μας καλεί ο Θεός. Έχουμε όλοι μια αποστολή: να γίνουμε τέλειοι όπως και ο Πατέρας μας ο Ουράνιος είναι τέλειος. Και είμαστε όλοι ελεύθεροι είτε να την πραγματώσουμε είτε όχι. Μέσα μας ο Θεός, μαζί με τον προορισμό αυτό, έβαλε και τις αναγκαίες δυνάμεις. Διότι δεν είμαστε μόνον οι ασθενείς πού έχουν ανάγκη νοσηλείας, αλλά, σε κάποιο βαθμό, και οι ιατροί του ίδιου μας του εαυτού. Πρέπει να θέσουμε σε κίνηση τη θέλησή μας και την επιθυμία μας να ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο.

Στο βάθος, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη μοναχική και στη χριστιανική ζωή. Όλοι οι άνθρωποι καλούνται να έχουν πρότυπό τους τον Χριστό, όλοι καλούνται να γίνουν Θεοί κατά χάριν. Κανένας Χριστιανός δεν μπορεί να ξεφύγει από το αίτημα της αγιότητας. Και έχει πολύ ενδιαφέρον να μπει κανείς σ’ αυτή την περιπέτεια, πού είναι η πιο όμορφη και η πιο ευγενής! Αν δε βρούμε πνευματικό πατέρα, υπάρχουν πάντα οι Πατέρες της Εκκλησίας και ο ίδιος ο Κύριος ημών! Να ξέρετε ότι μια προσευχή πού γίνεται με πίστη πάντα παίρνει αυτό που ζητά και να είστε βέβαιος ότι αυτό που ζητήσατε θα εκπληρωθεί.

Πρέπει να επιστρέφουμε στον εαυτό μας και να δώσουμε στο πνεύμα μας τα μέσα να καθαρθεί ξαναβρίσκοντας την αρχική του απλότητα. Η προσευχή για τον άνθρωπο είναι πιο αναγκαία κι από την αναπνοή, αυτή μας οδηγεί προοδευτικά να δούμε τη μυστική ουσία των πραγμάτων. Η σύγχρονη κοινωνία θεωρεί τις κακίες ως αρετές. Ο καπιταλισμός έχει κάνει την κλοπή σύστημα. Με ποιό δικαίωμα, για παράδειγμα, μπορούν να πουλάνε τη γη ή το νερό, αγαθά πού ανήκουν σε όλους; Γι’ αυτό ο κόσμος σήμερα έχει γυρίσει ανάποδα.
Ποτέ άνθρωπος δε μου έχει δώσει τέτοια αίσθηση καλοσύνης και αθωότητας. Ενώ μιλούσε, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα μικρό παιδί και όχι σ’ έναν εξαιρετικά καλλιεργημένο γέροντα. Με οδήγησαν στο δωμάτιό μου και, μόλις έκλεισα πίσω μου την πόρτα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ, ξέσπασα σε λυγμούς. Τά δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τά μάτια μου, σαν να ανέβλυζαν από μιαν άγνωστη πηγή. Αυτός ό γέρο-Ρουμάνος είχε αγγίξει βαθιά την καρδιά μου. Μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους νιώθεις μικρός, τιποτένιος∙ η ομορφιά της ψυχής τους φανερώνει τη δική σου πνευματική ασχήμια.

Επέστρεψα στη Μονή Σταυρονικήτα δοξάζοντας το Θεό για τα θαυμάσια που επιτελεί δια των αγίων Του. Τί θα τά έκανα όμως τά ωραία λόγια πού άκουσα;
Ήμουν σαν τον αρχάριο βιολονίστα πού ήθελε να παίξει Παγκανίνι. Ασφαλώς, σε διανοητικό επίπεδο, οι έννοιες αυτές ήταν κατανοητές, η ψυχή μου όμως παρέμενε αιχμάλωτη στα δίχτυα του κόσμου. Νόμιζα ότι το βάπτισμα θα με έκανε αμέσως άγιο. Είχα ξεχάσει τα λόγια του παλιού μου δασκάλου, του σουάμι Ριταγιανάντα: «Δεν μπορείς να καταστρέφεις τις προδιαθέσεις σου, αλλά μόνο να τις αναπροσανατολίσεις». Και αυτό χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια, υπομονή. Εγώ όμως ήμουν ανυπόμονος, τρομερά ανυπόμονος!
Παιδί της γενιάς τού ’68, τα ήθελα όλα και τα ήθελα τώρα αμέσως: να γίνω ερημίτης σήμερα κιόλας, ενώ δεν είχα ανεβεί ακόμα ούτε στο πρώτο σκαλί. Με την ανυπομονησία όμως, χάνεις πολύ χρόνο. Σαν το νεαρό στρατιώτη που πηγαίνει στο μέτωπο χωρίς οπλισμό, διαπίστωνα ότι, ανάμεσα στη διάνοια και στη θέλησή μου, ανοιγόταν ένα τεράστιο κενό.
Ο χειρισμός των πνευματικών όπλων είναι τέχνη και, όπως είναι φυσικό, απαιτείται μακρά μαθητεία. Αυτό προσπάθησε να μου εξηγήσει ο νέος μου ηγούμενος, ο πατήρ Τύχων.

ALAIN DUREL Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Πηγή: https://www.ekklisiaonline.gr/agiornea/otan-o-alain-durel-synantise-ton-geronta-petronio-prodromiti/

ΕΦΡΑΙΝ(Μ)ΕΣΘΩ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ....(08-12-2019)....Υποδοχή Αγίου στον Ουρανό!!!

Τελικά, πόσο ωραία και ωφέλιμη είναι αυτή η "σύσκεψη" με την καρδιά μας....αυτή η σύσκεψη ή αλλιώς το σκάψιμο στην καρδία μας, θα φέρει στην επιφάνεια πολλών ειδών θύμισες....σίγουρα ωραίες στιγμές, που θα κάνουν να σχηματιστεί αυθόρμητα ένα χαμόγελο στα χείλη σου, αλλά και δύσκολες στιγμές που προς στιγμήν θα σε κάνουν να αναστενάξεις. Ωστόσο, περνώντας αυτές τις δύσκολες στιγμές από το "πρίσμα" του Χριστού θα βγει λαμπερό φως και ελπίδα και δύναμη....κι όμως!!! 

Αυτή η "σύσκεψη", καλό θα ήταν να γίνεται, ει δυνατόν, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (+ 1959): "κάθε βράδυ στην αγρυπνία εξέταζε σε τι έσφαλε, ποιο πάθος κινήθηκε την ημέρα, ποιοι λογισμοί πέρασαν από το νου του κι αμέσως, όπου έβλεπε ότι έσφαλε, ζητούσε συγχώρεση κι έπαιρνε απόφαση για ένα καινούργιο ξεκίνημα και ανάλογον για το κάθε πάθος αγώνα την επόμενη μέρα".

Πηγή: http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1577615043.html

Τὸ τρίπτυχο τῆς πορείας τῆς ζωῆς μας, τὸ φωτεινὸ ἔμβλημα στὴν καθημερινότητά μας βρίσκεται στὰ λόγια τοῦ οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντοτε, χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18).

Καλή και ευλογημένη χρονιά (2020)....με πολύ προσευχή και πολλά χαμόγελααααα.....!!!!!!😂😂😂