"ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθατε πρός με" (Ματθ. κε' 36)

Τελικά, όταν δίνεις κάτι με την καρδιά σου, σου επιστρέφετε επί δύο. Σημασία έχουν αυτές οι μικρές απλές εκπλήξεις που, όμως, γεμίζουν πολύ την ψυχή....Εξάλλου, ό,τι κάνουμε στον αδελφό μας, σε Εκείνον το κάνουμε... 

https://www.onisimos.gr/images/mag/FiloiFylakismenon-2022.pdf

Χειροτονία π. Λουκά εις Διάκονο_30.11.2021 (Κωνσταντινούπολη)

 

Η 30η Νοεμβρίου 2021, μνήμη του Αγ. Ανδρέα του πρωτόκλητου, ήταν μια ξεχωριστή μέρα μιας και ο π. Λουκάς (μοναχός & ιατρός) εχειροτονήθη υπό του Aρχιεπισκόπου Κων/λεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη κκ. Βαρθολομαίο εις Διάκονον, τονίζοντας ο πρώτος στο δεύτερο να παραμείνει ες αει διακονικός και κατά πάντα προσιτός σε όλους. Άξιος άγιε Διάκονε...να εύχεσαι

Να σε αξιώνει ο Θεός να δίνεις αυτό που έχεις μέσα σου....γιατί είναι κάτι πολύ ωραίο. 

Αμήν

Απόσπασμα της χειροτονίας: https://www.youtube.com/watch?v=RZNMxT-VMY4

Ο κόμπος της αγάπης...!!!

Στη συνάντηση γονέων κάποιου σχολείου η Διευθύντρια υπογράμμισε την υποστήριξη που πρέπει να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους. Παρόλο που οι περισσότεροι γονείς εργάζονταν, τους ζήτησε να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο ασχολούμενοι με τα παιδιά τους.
Ωστόσο ξαφνιάστηκε, όταν ένας πατέρας σηκώθηκε αθόρυβα και με ένα ταπεινό τρόπο της είπε ότι δε βρίσκει καθόλου χρόνο μέσα στην εβδομάδα να ασχοληθεί με τον γιο του.

«Όταν φεύγω χαράματα για τη δουλειά μου, ο γιος μου ακόμη κοιμάται μα και όταν επιστρέφω αργά το βράδυ στο σπίτι εκείνος είναι στο πρωτοῢπνι του».
Της εξήγησε ότι έπρεπε να δουλεύει τόσο σκληρά για να μπορεί να συντηρεί την οικογένειά του. Αγωνιούσε και ο ίδιος από καιρό για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και ένιωθε ενοχές. Για να εξιλεωθεί, όταν έφτανε αργά το βράδυ στο σπίτι φιλούσε τον γιο του, ενώ εκείνος κοιμόταν και για να νιώσει την παρουσία του έδενε έναν κόμπο στην άκρη του σεντονιού με το οποίο σκεπαζόταν ο γιος του, και το έκανε με θρησκευτική ευλάβεια. Όταν ο γιος του ξυπνούσε, ήταν σίγουρος ότι είχε δεχθεί το φιλί του πατέρα και πως εκείνος όλη τη νύχτα ήταν στο σπίτι και έτσι ένιωθε χαρούμενος και ασφαλής.

Ο κόμπος του σεντονιού ήταν το μέσο επικοινωνίας μεταξύ τους. Η Διευθύντρια έμεινε έκπληκτη στο άκουσμα της ευρηματικής ιστορίας. Η έκπληξή της, όμως, έγινε μεγαλύτερη, όταν πληροφορήθηκε ότι ο γιος του ήταν από τους καλύτερους μαθητές του σχολείου.

Η διδακτική ιστορία μας παρακινεί να σκεφτούμε πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να είμαστε παρόντες στη ζωή των άλλων αλλά και να επικοινωνούμε μαζί τους. Ο πατέρας αυτός βρήκε τον δικό του απλό τρόπο, αλλά αποτελεσματικό. Και το σημαντικότερο είναι ότι ο γιος του αντιλαμβανόταν, μέσα από τον κόμπο της αγάπης, τι του έλεγε ο πατέρας του.
Μερικές φορές ανησυχούμε τόσο πολύ πώς να πούμε πράγματα και ξεχνούμε το σημαντικότερο∙ την επικοινωνία μέσα από το συναίσθημα.

Απλές κινήσεις, όπως ένα φιλί ή ένας κόμπος στην άκρη ενός σεντονιού σημαίνουν για το παιδί πολύ περισσότερα απ’ ότι δώρα και κενές συγγνώμες. Είναι σημαντικό ότι νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους, αλλά το σημαντικότερο είναι να το γνωρίζουν και να μπορούν να το νιώθουν. Για να υπάρχει η επικοινωνία αυτή είναι απαραίτητο να «ακούνε τη γλώσσα της καρδιάς», γιατί στο θέμα της αγάπης τα συναισθήματα πάντα μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια. Ένα φιλί, ως έκφραση της πιο αγνής αγάπης, είναι το γιατρικό στον πονοκέφαλο, στο γδάρσιμο του γόνατου, στον φόβο του σκοταδιού.

Οι άνθρωποι μερικές φορές αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημασία των πολλών λόγων, αλλά ξέρουν να καταγράφουν μια χειρονομία αγάπης. Ακόμη κι αν αυτή η χειρονομία Αγάπης είναι απλά ένας κόμπος. Ένας κόμπος γεμάτος στοργή και αγάπη…

Κλείνω και έρχομαι !!!

Θέλω να σε κοιτάζω.
Γνωρίζω τη φωνή σου.
Σε αναγνωρίζω όταν έρχεσαι από τη γωνιά του δρόμου.
Νιώθω το άρωμά σου όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο από το οποίο μόλις έχεις φύγει.
Γνωρίζω τον τρόπο που ανασηκώνεις τη φτέρνα σου όταν περπατάς, τον τρόπο που γλιστρά το πόδι σου.
Μου είναι οικείος ο τρόπος που κλείνεις τα χείλη σου και ύστερα μόλις που τα ανοίγεις και τότε έρχομαι να σε φιλήσω.
Θέλω να νιώσω τη χαρά όταν ψιθυρίζεις «κι άλλο».
Στα ατελείωτα ταξίδια που κάνουμε μαζί, με δύο χέρια πιασμένα να αλλάζουν τις ταχύτητες, με έναν καφέ που μοιραζόμαστε, και ένα τραγούδι δικό μας, προς άγνωστη κατεύθυνση. Γιατί έρωτας είναι να πηγαίνεις προς το άγνωστο. Αυτό θα μείνει όταν φύγει και θα σε αγαπώ.
Ένας ήχος της φωνής σου, ένας ήχος της φωνής μου, αρκεί.
Να πεταχτούμε σαν δύο σπίθες, και ανάβει η φωτιά μας. Κλείνω και έρχομαι!
Καμία ώρα, κανένα μέρος, κανένα μεταφορικό μέσον δεν μας εμποδίζει όταν νιώθουμε μοναξιά, να ενώσουμε τις ψυχές μας και τα κορμιά μας, και να βυθιστούμε στο πέπλο της αγάπης μας, μιας αγάπης άνευ όρων.
Μια αγάπη χωρίς όρους, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς σχέδια για το μέλλον. Αυτό ζητούσα και αυτό ήθελα να δώσω. Τώρα ζωντάνεψε χάρη σε σένα!
Γιατί κάθε φορά που με κοιτάς και με ακουμπάς, σπας κι ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Γιατί κάθε φορά στο μήνυμα «μου λείπεις», απαντάς με το χτύπημά σου στο κουδούνι μου. Γιατί κάθε φορά που σε χρειάστηκα, έκλεισες και ήρθες.
Ήρθες με αγάπη άνευ όρων, κλείνοντας όλες τις πόρτες του παρελθόντος και χτίζοντας ένα λαμπρό παρόν.
Δεν με νοιάζει το μέλλον αν υπάρξει, ή τι θα γίνει. Είμαι πλήρης από το παρόν μαζί σου, γιατί κάθε λέξη σου έγινε πράξη.
Γι’ αυτό σου λέω, κλείνω κι έρχομαι.
Δεν μου λείπεις, δεν σε ψάχνω, γιατί είμαι ήδη εκεί, ψιθυρίζοντας το αγαπημένο μας τραγούδι: «κλείνω κι έρχομαι με το πρώτο το αεροπλάνο»


Jalaluddin Rumi

Θέλω να καταλάβω.....

...στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι νεκροί...έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα...
...και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν, γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα...
Η ποίηση είναι σαν ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα, για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό...
..Αα, το ωραίο μυστήριο να 'σαι μονάχος, το μυστήριο να 'σαστε δυο ή το μέγα μυστήριο να 'μαστε όλοι...
...στην ταπείνωση υπάρχει κάτι τόσο ωραίο, σαν εκείνη την ώρα να διαβαίνει ο Θεός..
...και έζησα πάντα κοιτάζοντας κατά κει που αποφεύγουν οι θνητοί...
Ησυχία! Κοιμάμαι... Ο θάνατος θα με ξυπνήσει...
...και κάποτε θα τρομάξεις, όταν καταλάβεις ποιος είσαι...
...κανείς δεν πέθανε, όλοι είναι σιωπηλοί μάρτυρες για αύριο...
Λέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό...
...κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι από αύριο ίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή...
...και σεις άστρα, αιώνες τώρα κάτι θέλετε να μάς πείτε, μα σε λίγο ξημερώνει και δεν προφταίνουμε να μάθουμε...
...και καμιά φορά η μητέρα με ρωτούσε δακρυσμένη: "Γιατί σ' αρέσει να ταπεινώνεσαι;"...
"Θέλω να καταλάβω, μητέρα"...
Ποια πράξη μας θα βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως; Ποιος θα σηκωθεί να μάς υπερασπιστεί ή να κάνει μια μικρή αναφορά στ' όνομά μας;...
Ποιος μπορεί ν' αποδείξει ότι είναι αθώος;
Στο τέλος κερδίζει, μόνο όποιος χάνει... πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή...
κι ίσως τα δάκρυα μάς πηγαίνουν πιο μακρυά απ' τα όνειρα...
...και κάποτε ονειρεύομαι να κλάψω τόσο πολύ, που όλα τα μυστικά ν' αποκαλυφθούνε... 
....θυμάμαι κάποιες ταπεινώσεις, που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα...
...και συχνά έκλεισα τα μάτια για να περάσω έναν δρόμο έτσι σώθηκα....
...πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου χωρίς κανείς να τον βλέπει..
...δεν εμπιστεύτηκα σε κανέναν ένα απ' τα πιο ωραία μου όνειρα: Να πεθάνω για την ανθρωπότητα...
...αν ταπεινώθηκα είναι γιατί ζήλεψα τις καμπάνες. Ποιος ο λόγος να υπάρχουν αν δεν τις χτυπούν;
...και μετά το Θεό αγαπώ τη θλίψη...
...ας αφήσουμε τις ελπίδες μας για αύριο κι ας κοιτάξουμε πίσω από τον καναπέ εκεί που συμβαίνουν τα πιο μεγάλα γεγονότα... όπως τα πρώτα μας δάκρυα...
...κι αργότερα έπρεπε να υποφέρω για να κρύβω τη μεγάλη αποστολή μου....
...έτσι δεν ξέχασα ποτέ πώς κάποιος πολύ σοβαρός λόγος με είχε φέρει στη γη...
...θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ το Θεό...

Λειβαδίτης,Τ.

Δός μοι λόγον, Λόγε...

Μεγάλῃ Πέμπτῃ ἑσπέρας 

Ὁ Οἶκος. 

Τὸν ἴδιον ἄρνα ἡ ἀμνὰς θεωροῦσα πρὸς σφαγὴν ἑλκόμενον, ἠκολούθει ἡ Μαρία, τρυχομένη, μεθ᾿ ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα⸱ Ποῦ πορεύῃ, τέκνον; Τίνος χάριν τὸν ταχὺν δρόμον τελεῖς; Μὴ ἕτερος γάμος πάλιν ἐστὶν ἐν Κανᾷ, κἀκεῖ νυν σπεύδεις, ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσῃς; Συνέλθω σοι, τέκνον, ἢ μείνω σε μᾶλλον; Δός μοι λόγον, Λόγε⸱ μὴ σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνὴν τηρήσας με. 
Σύ γάρ υπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου. 

Ἑρμηνεία (π. Ἑπιφάνειος Θεοδωρόπουλος) 

Ἡ Παρθένος Μαρία, βλέπουσα τόν Υἱόν της συρόμενον εἰς τόν θάνατον, ὅπως βλέπει ἡ ἀμνάς τό ἀρνίον της νά σύρεται εἰς τήν σφαγήν, ἠκολούθει καί ἐκείνη μαζί μέ ἂλλας γυναῖκας (μαθητρίας τοῦ Ἰησοῦ), βασανιζομένη ἀπό τήν λύπην καί λέγουσα μεγαλοφώνως πρός Αὐτόν τά ἑξῆς: Ποῦ πηγαίνεις, τέκνον μοῦ; Διά ποῖον λόγον τρέχεις ταχέως εἰς αὐτόν τον δρόμον; Μήπως γίνεται ἂλλος πάλιν γάμος εἰς τήν Κανᾶ καί σπεύδεις ἐκεῖ τώρα, διά νά μεταβάλῃς χάριν αὐτῶν τό ὓδωρ εἰς οἶνον; Να ἒλθω μαζί Σου, τέκνον μου, ἢ καλλίτερον νά Σέ περιμένω; Ἀπάντησέ μου, Λόγε τοῦ Θεοῦ⸱ μή περάσῃς ἀπό ἐμπρός μου (καί φύγῃς) χωρίς νά μοῦ ὁμιλήσῃς Σύ, πού με διεφύλαξες ἁγνήν (κατά τήν γέννησίν Σου)⸱ 
διότι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός μου καί ὁ Θεός μου. 

Θέλω να...

Θέλω να κάνω το σκοτάδι σου, φως μου.

Να γεμίσω έναν ολόδικο σου κόσμο με ηλιαχτίδες.

Να σε ντύσω με ρούχα χαράς και να σε στολίσω με γιορτινά. 

Να κολλήσω στο πρόσωπο σου, το μόνιμο χαμόγελο της ξεγνοιασιάς.

Να σε πάρω αγκαλιά και να σε μάθω να πετάς, 

σε άλλη γη σε άλλα μέρη γεμάτα ομορφιά. 

Να ταξιδέψω μαζί σου ως τα απέραντα αυτού του κόσμου 

και να σου μάθω όλα τα μυστικά που σου λαβώνουν την καρδιά.

Να σε γεμίσω μ' αστέρια στα δύο σου χέρια και να σε μάθω να αγαπάς μέχρι τα μάτια σου να γίνουνε ευτυχισμένα μονομιάς. 

Θα ανοίξω την ψυχή σου με χαμόγελο πολύ, να την γεμίσω μονάχα γέλια φανερά, φως και ζεστασιά, να την μάθω να σκορπά μονάχα την χαρά. 

Θα βρω ένα πλανήτη, θα το ονομάσω γη, εκεί να κατοικείς να χωράμε μοναχά εγώ κι εσύ.

Άκου μια τελευταία συμβουλή, μην ξεχνάς ποτέ να νιώθεις σαν παιδί!

Δέσποινα Β. (Zέπη)

14.08.19